سعدی شاپ

یمه اختیاری:

در این نوع از بیمه، حق بیمه ۲۶ درصد هست و خدماتی چون بیمه اجباری مستمری بازنشستگی، فوت و از کار افتادگی خدمات درمانی، هزینه کفن و دفن، وسایل کمک پزشکی، کمک هزینه ازدواج، از کار افتادگی جزئی، غرامت دستمزد ایام بیماری و بارداری را دربرمی‌گیرد.

در حقیقت این بیمه برای افرادی است که تحت پوشش بیمه خاصی نیستند. متقاضی این نوع بیمه، مستقیما به شعب سازمان تامین اجتماعی مراجعه می‌کند و خواهان انعقاد قرارداد بیمه اختیاری می‌شود. بیمه‌شده موظف است، حق بیمه را شخصا در زمان تعیین‌شده پرداخت کند.

بیمه صاحبان حرف و مشاغل آزاد:

این بیمه برای کسانی است که به حرفه یا شغلی با داشتن کارگر یا به تنهایی مشغول به کار هستند(به استناد مجوز اشتغال صادره از سوی مراکز ذیصلاح یا به تشخیص هیات مدیره سازمان تامین اجتماعی) و مشمول مقررات حمایتی خاصی نمی‌باشند.

بازنشستگی و فوت بعد از بازنشستگی ۱۲%: 

با انتخاب حقوق حداقلی، ۱۸۲ هزارتومان پرداخت می‌کنید. توجه داشته باشید که در این نوع بیمه فقط خدمات مربوط به بازنشستگی ارائه می‌شود.

بازنشستگی و فوت قبل و بعد از بازنشستگی ۱۴%: 

با انتخاب حقوق حداقلی، ۲۱۲ هزارتومان پرداخت می‌کنید. توجه داشته باشید که در این نوع بیمه خدمات پرداخت مستمری بابت بازنشستگی بیمه‌شده و پرداخت مستمری به بازماندگان در صورت فوت بیمه‌شده اصلی ارائه می‌شود.

بازنشستگی و فوت قبل و بعد از بازنشستگی و ازکارافتادگی ۱۸%:

با انتخاب حقوق حداقلی، ۲۷۳ هزارتومان پرداخت می‌کنید. توجه داشته باشید که در این نوع بیمه خدمات پرداخت مستمری بازنشستگی و فوت و همچنین خدمات مربوط به ازکارافتادگی کلی غیرناشــی از کار به این گروه از بیمه‌شدگان ارائه می‌شود. این بیمه شامل ازکارافتادگی جزئی و نقص عضو نمی‌شود، چرا که این موارد فقط به لحاظ حوادث ناشی از کار مطرح می‌شوند و کار در بیمه‌های خویش‌فرما به دلیل عدم وجود کارفرما و اشــتغال موضوع حوادث ناشی از کار منتفی است.

بازنشستگی و فوت قبل و بعد از بازنشستگی و ازکارافتادگی ۱۸% و سرانه درمان برای خدمات درمانی (حق بیمه کامل):

با انتخاب حقوق حداقلی، ۲۷۳ هزارتومان به‌اضافه سرانه درمان مصوب سال را پرداخت می‌کنید. توجه داشته باشید که حق‌بیمه درمان در این نوع بیمه با توجه به افراد تحت تکفل به صورت ســرانه ماهانه دریافت می‌شود. ســرانه درمان هر سال توسط شورای عالی درمان تعیین می‌شود. متاسفانه استفاده از خدمات درمانی پایه‌ای بیمه کفاف هزینه‌های درمانی را نمی‌دهد؛ از این‌رو شخص بیمه شده مجبور است که بخش زیادی از هزینه‌های درمانی را خودش پرداخت کند.

اینجاست که بیمه تکمیلی به کمک بیمه شده می‌آید و فشار هزینه‌ها بر دوش بیماران را کاهش می‌دهد. حالا بیمه تکمیلی چیست؟

بیمه تکمیلی در حقیقت تکمیل کننده درمان است. بیمه‌شده با استفاده از این بیمه می‌تواند بخش زیادی از خدمات درمانی خود را به سازمان تامین اجتماعی واگذار کند و از بابت هزینه‌های درمان نگرانی نداشته باشد.

بیمه تکمیلی تامین اجتماعی

هزینه‌های عمومی درمان، از جمله خدماتی هستند که تمامی بیمه‌ها به بیمه‌شدگان خود ارائه می‌دهند. هزینه‌هایی شامل هزینه دارو، ویزیت، آزمایش و … از جمله این هزینه‌های عمومی درمان هستند. اما این خدمات درمانی محدود هستند و بسیاری دیگر از خدمات، هزینه‌های بسیار بالاتری را بر دوش بیماران و خانواده‌های آنان می‌گذارند.

با استفاده از بیمه تکمیلی تامین اجتماعی، بخش زیادی از خدمات درمانی شما را به بیمه درمان تکمیلی تامین اجتماعی واگذار می‌شود؛ بدین ترتیب دیگر نیازی به متحمل شدن هزینه‌های بالا برای استفاده از خدمات درمانی نیست،  بیمه بازنشستگی بلکه می‌توانید با پرداخت حق بیمه‌ای مشخص، حدود ۷۰ تا ۹۰ درصد از هزینه‌های درمان را به شرکت بیمه محول کنید.

هزینه بیمه تکمیلی تامین اجتماعی برای هر فرد سالانه (در حال حاضر) برابر با ۳۸.۲۰۰ تومان می‌باشد که سالیانه از حقوق و مستمری که به فرد بیمه شده از سوی تامین اجتماعی تعلق می‌گیرد، کسر خواهد شد.

تاریخچه

سابقه تامین اجتماعی در ایران به تصویب اولین قانون استخدامی کشوری در سال ۱۳۰۱ باز می‌گردد که طی آن، نظامی برای بازنشستگی به وجود آمد. در این قانون، سه اصل تامین اجتماعی که عبارت بودند از فراهم کردن «حقوق و تامین خاص» برای کسانی که پس از خدمت، توانایی فعالیت خود را از دست می‌دهند، «مقرری خاص» برای کسانی که به علت حادثه‌ای، علیل و از کار افتاده شوند و «حمایت کارفرمایان» از خانواده هر مستخدم که فوت شود، به چشم می‌خورد. در اولین اقدام، طرح تشکیل «صندوق احتیاط کارگران راه‌آهن» در سال ۱۳۰۹ به تصویب دولت رسید. در این مصوبه، دولت تسهیلات خاصی را برای کارگران ضایعه دیده یا فوت شده در حین احداث راه‌آهن پیش‌بینی کرد. در سال ۱۳۱۵ «نظام‌نامه کارخانجات و موسسات صنعتی» برای کارگران بخش صنعت به تصویب هیات دولت رسید.

در سال ۱۳۲۵، قانون کار از تصویب هیات دولت گذشت. طبق این قانون، کارفرمایان، علاوه بر اینکه مکلف به رعایت قانون بیمه کارگران بودند، باید دو صندوق شامل صندوق بهداشت (برای کمک به کارگر در مورد بیما‌ری‌هایی که ناشی از کار نباشد) و صندوق تعاون (برای کمک در امور ازدواج، عائله‌مندی، بیکاری، از کار افتادگی، بازنشستگی، حاملگی و غیره) را در هر کارگاه تشکیل می‌دادند. در سال ۱۳۲۸، وزارت کار رسما تاسیس گردید و طبق ماده ۱۶ قانون کار مصوب ۱۷ خرداد ۱۳۲۸، مقرر شد صندوقی به نام «صندوق تعاون و بیمه کارگران» برای معالجه و پرداخت غرامت کارگران تشکیل شود. در ادامه در اواخر سال ۱۳۳۱ و در دوره نخست وزیری «لایحه قانونی بیمه‌های اجتماعی کارگران» برای اولین بار به تصویب رسید و طبق آن سازمان مستقلی به نام «سازمان بیمه‌های اجتماعی کارگران» تاسیس شد. این سازمان مکلف و متعهد شد کمک‌ها و مزایای مقرر در لایحه را در مورد کارگران و کارمندانی که بیمه می‌شدند، اعمال کند. درپی مجموعه تحولات یادشده، به موجب تصویب‌نامه‌ای که در فروردین ۱۳۴۲ به تصویب هیات وزیران رسید، سازمان بیمه‌های اجتماعی کارگران به «سازمان بیمه‌های اجتماعی» تغییر نام یافت تا زیر نظر وزارت کار و امور اجتماعی به فعالیت خود ادامه دهد. «بیمه‌های اجتماعی روستاییان» در سال ۱۳۴۷ به تصویب رسید که در سال ۱۳۵۴ در سازمان تامین اجتماعی ادغام شد. در سال ۱۳۵۱ با تصویب قانون تامین خدمات درمانی مستخدمان دولت، «سازمان تامین خدمات درمانی» تشکیل شد. تشکیل وزارت رفاه اجتماعی، تحول دیگری بود که در سال ۱۳۵۳ روی داد. این وزارتخانه، تقریبا تمامی امور مربوط به بیمه درمان و رفاه اقشار مختلف جامعه را تحت پوشش خود قرار داد. در این میان، تصویب «قانون تامین اجتماعی» در تیرماه ۱۳۵۴ و تشکیل «سازمان تامین اجتماعی» را می‌توان آغازگر تحولی نو در نظام تامین اجتماعی کشور دانست. در سال ۱۳۵۵ با تصویب قانونی که منجر به انحلال وزارت رفاه و تشکیل وزارت بهداری و بهزیستی شد، سازمان تامین اجتماعی به «صندوق تامین اجتماعی» تغییر نام داد و تعهدات و امکانات درمانی آن به وزارت بهداری و بهزیستی محول شد. اما این تغییر، چندان دوام نیاورد و با تصویب لایحه‌ای در شورای انقلاب در سال ۱۳۵۸، سازمان تامین اجتماعی دوباره احیا شد.

تاریخچه تامین اجتماعی